11 Ocak 2013 Cuma

Loş Bir Adam - Major Es


Sehrin dört yani kaplanmis deniz çekilmis gökyüzü siyah
kendimi kandirdikça yenildim gözlerim yüklü bir bulut kadar
her yol tikanir gögsümü yirtar uçarim kendimi hayal bilip
beynim kendini atese verir giden hiç kimse hiç dönmedi geri

dönme geri hiç olmadigim bir insan gibiyim dönme geri
kaybediyorum düs intihariyla besledigim son belkileri
büyük harflerle yazdim sarkima terkettigim tüm cümleleri
ceketimi astim keskin kokulu mutsuzluktan sendeledim

köse basina atilan fotografimda kalmaz renkten ibaret asla
korkma sakin demek isterdim ruhum inan hapsolmus odalarda
en kati gerçek zaman vedalar titrer yorgun dudaklarimda
sayfalar isyan kastina maruz geç kalmislik sancilarimdan

kaç yol kaldi kaç seçenek kaç yalnizlikla sonumuzu yazdin
bulutlar yagmur kusuyor üstüme düsünebilmekten sikildim artik
aynalarimla da yüzlestim sildiklerimden sarki yarattim
bir cam bugusunda gülümsüyorum
sessiz sakin los bir adam gibi


nakarat:

los bir adam yakiyor geceyi
yangini isliyor her zerreye
siyrildigi gözyaslariyla
öfke gözüne kanlar bürüyor yine


bulutsuz aksam sisli suratlar elbette zamanimiz dar
korkularim pesimi biraksa yagmurda haykirasim var
sandigimiz gibi olmadi hiç kalp yamalayan candan agir sifatlar
yoldan dönünce kiymeti olmaz kaybedilenler agir travma

yaslandigin geçmis yikilinca yitirir anlamini anekdotlar
haddini asar anlamsizliklar gözyaslariyla bulusunca
iki kelimeyi biraraya getirip anlatmak yirtar bogazimi bazen
zaman aslinda parçalar her seyi taniyamaz olursun yillandikça

tebessümler arkasinda gizler nesterden bikmis sanciyi
belki evetsin belki hayir belki hikayen dram tasir
illet gibidir sessizlikler isgal eder hep aydinligi
savurur kuskular aklimi yine bitmez güvensizlik hastaligi

silinir yazdiklarim bogulur nefesim bir an olsun kurtulamam
sökerim gögsümden hislerimi yakarim atesim bu utançlar
yürüyorum çekiyor kendine girdap gibi hep uçurumlar
sarkilarimdan bir adam yarattim avuçlarinda ruhum var

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder